"Er was eens een man die, toen hij twaalf was, met staafjes en rondjes de wiskunde schiep; die, toen hij zestien was, de knapste verhandeling over kegelsneden schreef sinds de oudheid; die, toen hij negentien was, een theoretische wetenschap in een machine toepaste; die, toen hij drieentwintig was, de theorie van de luchtdruk formuleerde en zo een van de grote vergissingen van de oude fysica van tafel veegde; die, op een leeftijd dat andere mensen zich nauwelijks van hun bestaan bewust zijn, al heel de cyclus van de humane wetenschappen doorlopen had, besefte hoe nietig ze waren en zijn aandacht op de godsdienst richtte; die, vanaf dat ogenblik tot aan zijn dood op negenenderitgjarige leeftijd, ondanks ziekte en pijn, de taal van Bossuet en Racine bepaalde; die buitengewoon grappig schreef maar ook heel stevig kon redeneren; die ten slotte, tijdens de korte periodes tussen zijn ziektes in, door abstractie, een van de grootste problemen uit de meetkunde wist op te lossen en gedachten neerschreef over God en de mens. Dat 'angstaanjagend' genie heette Blaise Pascal."