De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens werd vijftig jaar geleden opgesteld. In de Arabische wereld, toen nog grotendeels onder vreemde overheersing, is in de loop der tijd bezwaar aangetekend tegen het seculiere karakter van deze Verklaring. Immers, zo betogen moslims, de islam kende al in de vroege middeleeuwen een humanisme, dat zijn oorsprong vindt in koran en andere bronnen. Nu worden moslimse landen langs de meetlat van deze westerse Verklaring gelegd. Dat levert tal van fricties en wrijvingen op. Maar hoe is het gesteld in Nederland, zelf vurig pleitbezorger van naleving van mensenrechten en de grondrechten die eruit voortvloeien? In het eerste deel van de essaybundel Mensen, rechten en islam gaan Mohammed Arkoun, Riffat Hassan en Ruud Peters in op het beeld van de persoon in de koran, de rechtspositie van islamitische vrouwen en mensenrechten in de islamitische wet. In het tweede deel, over godsdienstvrijheid in Nederland, komen achtereenvolgens aan bod de verhouding die Nederland heeft met zijn moslims (Katja Noordam & Roemer van Oordt), godsdienstvrijheid op de werkvloer (Renske van Ekdom), het islamitische familierecht in de Nederlandse rechtsorde (Susan Rutten), het islamitische onderwijs in de praktijk (Rachid Bal & Ismail Taspinar) en, tot slot, islam en ethiek in de gezondheidszorg (Abdulwahid van Bommel).